De laatste week voor vertrek

De laatste paar dagen zijn aangebroken. Alles ligt op bed uitgespreid. Nog enkele zaken zijn aangekocht als een nieuw slaapmatje en slaapzak. Waarom, alles moet lichter worden nu wij toch hebben besloten een tent mee te nemen. Dat was eerst niet onze bedoeling maar je ziet niets is veranderlijk dan de mens. Het blijkt volgens de vele info die wordt gegeven dat het mogelijk is om op plaatsen die net buiten de bebouwde kom liggen je tent te mogen opzetten. Wel moet dit worden gevraagd aan de laatste bewoners aldaar. We zien wel hoe dat gaat verlopen, je moet ook niet alles willen organiseren van te voren, het moet een klein beetje een avontuur zijn.

Maar ik wilde met dit berichtje eigenlijk wat meer vertellen over Franciscus, tenslotte willen wij in zijn voetstapppen lopen. Daarom heb ik een verhaal overgenomen die wat over de geschiedenis van deze persoon vertelt. Hiermee krijgen jullie een idee wie en wat hij was. Het geeft ook wat weer over de geschiedenis in die periode en verhaalt over de streek en zaken die wij zullen gaan bezoeken zodat voor jullie dan weer wat duidelijker wordt wat wij bezoeken en tegenaan lopen. Hieronder het verhaal.

Franciscus van Assisi is geboren in Assisi en leefde van 1182 tot 1226.

Hij was een zoon van een lakenkoopman. In zijn jeugd leefde Franciscus een losbandig leven. Hij streefde er naar om ridder te worden. Na een veldslag tussen Assisi en Perugia werd hij gevangen gezet. Daarna werd hij ziek. Toen Franciscus beterde trof hem het lijden van melaatsen, die in die tijd volledig uit de samenleving werden verstoten. Hij verzorgde de melaatsen en het was aanleiding voor hem om zich te bekeren tot een leven van armoede, gebed en dienstbaarheid aan de armen. Later kreeg hij een visioen in het kerkje van San Damiano. Jezus, aan het kruis zei hem: “Ga en herstel mijn huis”. Hij trok zich als  kluizenaar terug in eenzaamheid en wijdde zich aan de melaatsen, het herstellen van het kerkje en aan het gebed. Hij wilde de allerarmste zijn en bedelde zijn dagelijks voedsel bij elkaar. Hij deelde het voedsel met de armen die nog minder hadden dan hij. Zijn vader vond, dat hij een “dorpsgek” was geworden en probeerde hem te laten terug keren naar het wereldse leven.  Franciscus legde op een plein al zijn kleren aan de voeten van zijn vader, de bisschop sloeg daarom zijn mantel om hem heen. Franciscus gaf alles wat hij had terug aan zijn vader. Hij belichaamde eigenlijk een nieuwe persoonlijke vroomheid. Vanaf dat moment ging hij zijn eigen weg. Hij zette zijn restauratiewerk aan de kerk voort. Toen San Damiano klaar was, begon hij met de restauratie het kerkje Portiuncula. Twee burgers uit Assisi werden door zijn levenswijze aangetrokken. Met zijn drieën gingen zij op zoek naar evangelieteksten, die hun leven richting zouden geven. In armoede leven en rondtrekken om vrede en bekering te prediken. De twee mannen verkochten hun bezit en deelden de opbrengst uit aan de armen. Een broederschap was geboren.

Ze hadden geen vaste woon- of verblijfplaats. Ze hielpen melaatsen, werkten als dagloners en bedelden voor hun levensonderhoud. Zij noemden zich de minderbroeders. Toen Franciscus elf minderbroeders had, in 1209, trokken ze naar de paus om toestemming te vragen voor hun levenswijze. Zij kregen de  oedkeuring van de paus. In 1212 kwam een vrouw naar de broeders. Clara, die uit een adellijke familie stamde, wilde meedoen. Zij ging in een klooster bij het kerkje van San Damiano wonen. Andere vrouwen gingen haar levenswijze delen in allerlei andere kloosters. Franciscus was de leider van de broeders. Hij wilde geen echte leider zijn. Hij ging voort met prediken. Soms trok hij zich weken terug voor gebed.

In 1217 spraken ze af, dat ze ook buiten Italië gingen missioneren. Franciscus wilde graag meetrekken, maar de kardinaal verhinderde dit. Volgens hem was Franciscus in Italië onmisbaar, vooral in het contact met de pauselijke curie. Na twee jaar ging Franciscus toch naar het Midden Oosten, waar hij de leider van de kruistochten trachtte te overtuigen van de zinloosheid van de actie. Toen dat niet lukte liep hij naar de sultan van de Moslimlegers en probeerde hem christen te maken, maar dat mislukte. Terwijl hij in het Midden-Oosten was hoorde hij, dat het misging met de broeders in Italië. Hij keerde terug naar Italië. Bij zijn terugkomst vroeg hij de kardinaal als beschermheer van de orde. Hij trad af als algemeen leider van de orde. Zijn zwakke gezondheid had geleden onder de reis naar Egypte. Franciscus bewees de orde nog een grote dienst. In 1223 maakte hij een nieuwe beknopte regel uit de voorlopige regels, die de broeders hadden opgesteld. Ondertussen groeide Franciscus uit tot een levende heilige. Een student, die hem hoorde preken, schreef dat mannen en vrouwen massaal op hem toeliepen en stukken habijt in handen probeerden te krijgen. In 1224 trok hij zich terug op de berg La Verna. Hij leed aan zware depressies.  Op La Verna kreeg hij een verschijning van een gekruisigde engel. Toen hij over de betekenis nadacht, verschenen in zijn handen, voeten en zijde de wondtekens van Christus.  Zijn gezondheid ging verder achteruit. Hij maakte een laatste preektocht en verbleef een tijdje bij Clara in San Damiano. Daar dichte hij na een droom zijn Zonnelied  Hij had een voorliefde voor alle schepselen. Op een dag ontdekte hij, dat vogels naar hem luisterden, als hij tot hen predikte. De laatste maanden bracht de kardinaal hem naar artsen in Rieti en Sienna, maar het mocht niet baten. Hij werd geruime tijd verpleegd in het bisschopshuis in Assisi. Franciscus stierf in Portiuncula op 3 oktober 1226.